Kim’s dochter Kelsie krijgt op 11-jarige leeftijd ineens last van haar knie. Op een gegeven moment wordt de pijn zo extreem, dat ze niet meer kan lopen. Na onderzoek blijkt Kelsie leukemie te hebben. “Dat kwam totaal onverwachts. We dachten aan groeipijn of misschien een ontsteking.”
Het is herfstvakantie 2020 als Kim met haar gezin van het ene op het andere moment in een rollercoaster belandt. Na de constatering dat er leukemiecellen in het bloed zijn gevonden, moeten ze gelijk naar de eerste hulp komen om daar te overnachten. De volgende ochtend worden ze per ambulance naar het Princes Máxima Centrum voor kinderoncologie gebracht. “Dan gaat het balletje rollen en kom je in zo’n onwerkelijk verhaal terecht. Er komt zo verschrikkelijk veel op je af, dat je niet eens de tijd hebt om te beseffen wat er allemaal gebeurt en wat je allemaal moet doen. We werden daar gelukkig wel fantastisch opgevangen en van alle kanten werd ons hulp geboden.”
RAUW OP JE DAK
“Het gaat allemaal zo snel. Je gaat naar je kamer en daar blijf je dan een week. Daar vertellen ze je stukje bij beetje wat er aan de hand is en hoe de behandeling eruit gaat ziet. Op dag twee kreeg ze al een beenmergpunctie en een ruggenprik met haar eerste chemo. Ook wordt gelijk alles wat erbij komt kijken besproken: Hoe regel je dit met je werk? Hoe pak je dit aan met je andere kinderen? Hoe vertel je het aan school? Er waren pedagogisch medewerkers die er voor Kelsie waren, maar ook voor onze andere kinderen. Samen met hen heeft ze het in de eerste week via Facetime aan haar klas verteld.”
Het is bijzonder dat we zo in staat zijn geweest om te schakelen
“Het is bizar hoe rauw dit op je dak valt. Dat je er achteraf op terugkijkt en beseft dat het eigenlijk bijzonder is dat we zo in staat zijn geweest om te schakelen.” Na een week te hebben doorgebracht in het ziekenhuis wordt het gezin weer naar huis gestuurd. “Naar huis, denk je dan, “hoe moeten we dat thuis gaan doen? Met twee tassen vol medicijnen gingen we naar huis. Twee keer per week moesten we naar het Prinses Máxima voor Kelsie’s chemo’s. En je dan zie je je kind steeds zieker worden.”
VERSCHRIKKELIJK OM MEE TE MAKEN ALS OUDER
Vanaf de tweede week begint Kelsies haar uit te vallen. “Gelukkig nam ze zelf al snel de beslissing dat ze het er dan maar af wilde hebben, want ze wilde er niet op wachten dat alles zoud uitvallen. In dat soort dingen is ze heel goed, dat ze zelf zo’n beslissing neemt. Ze doet dat dan maar gewoon en gaat dan ook weer door,” vertelt Kim trots.
Maar vanaf dan wordt het steeds zwaarder voor Kelsie en kan ze steeds minder. “Op een gegeven moment kon ze niet meer opstaan van de bank zonder haar handen te gebruiken. Ze moest af en toe kruipend de trap op en buiten zat ze vrijwel altijd in de rolstoel, omdat ze nog geen twintig meter kon lopen.”
Het is heel heftig om je kind zo te zien lijden
“Het is een van de ergste dingen die je kan overkomen als ouder. Er zijn keren geweest waarbij ze voor lange periode is opgenomen in het ziekenhuis en een heel hoge dosis chemo kreeg. Het is heel heftig om je kind zo te zien lijden. Het liefst zou je het zo van haar over willen nemen.”
Een van de dingen die Kim heel moeilijk vindt, is het toedienen van medicijnen wanneer het slecht gaat met haar dochter. “Als ze zich niet lekker voelt dan weet je gewoon bijna zeker dat het mis gaat als je de medicijnen aan haar geeft en dat ze ervan moet spugen. Toch moet je ze dan geven. En als ze spuugt, dan moet het daarna nog een keer, want ze moet het binnen krijgen. Dat gaat zo dwars door je heen.”
BROERTJE EN ZUSJE
Naast Kelsie hebben Kim en haar man nog twee andere kinderen: een dochter van 8 en een zoon van 7. “Je zit altijd in een spagaat. Die eerste week hebben we elkaar afgewisseld. De een bleef in het ziekenhuis slapen en de ander thuis bij de andere kinderen, om ook voor hen het leven een beetje door te kunnen laten gaan. Het was voor hen, vooral in het begin, soms lastig om te begrijpen wat er aan de hand was met hun zus. Vanuit het Prinses Máxima Centrum hebben we hulp gekregen om aan onze kinderen duidelijk te maken wat er speelde. Inmiddels begrijpen ze dat heel goed. Soms zelfs een beetje te goed, want voor hen is het ook zwaar.”
ONDERHOUDSFASE
Sinds de afgelopen zomer is het meest heftige deel van de behandeling achter de rug en is Kelsie gestart met de onderhoudsfase; chemo om ervoor te zorgen dat de leukemie weg blijft. “Dat is soms heel lastig, want de leukemie is weg, maar toch moet ze ermee doorgaan. Terwijl ze weet dat het bijwerkingen geeft en ze zich er slecht door gaat voelen. Toch zal dit nog doorlopen tot eind november.”
EEN ECHTE DOORZETTER
Wat Kelsie volgens Kim typeert, is haar doorzettingsvermogen. “Ze heeft altijd geprobeerd om zoveel mogelijk dingen te blijven doen. Haar grote passie is voetballen. In die eerste twee weken is ze nog zelf naar het voetbalveld gegaan om daar dingen te proberen. Later ging ze in de rolstoel bij haar team kijken. Wat heel mooi was, maar wat ook heel moeilijk. Vaak als ze dan weer thuis was kwamen de tranen, omdat het zo confronterend was dat ze dat niet kon doen wat ze het liefste deed.”
Je weet nu wat echt belangrijk is in het leven
Ondanks de heftige tijd zijn er soms ook mooie momenten. Elke stap die Kelsie kan zetten, letterlijk en figuurlijk, is bijzonder. “Dat ze samen met de fysio hand in hand de eerste keer weer een beetje kon rennen. Dan staan de tranen in je ogen van geluk dat ze dat weer kan. Geluk zit al in heel kleine dingen. Je weet nu wat echt belangrijk is in het leven. Op momenten dat het goed gaat, genieten we met volle teugen en dan proberen we zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Ik denk dat je dat ook wel moet doen om dit vol te kunnen houden.”
MIDDELBARE SCHOOL
In september is Kelsie op de middelbare school begonnen en ze gaat nu vrijwel elke dag naar school. “Ze moet om de twee weken naar het ziekenhuis en soms is ze heel moe, maar ze blijft doorgaan. Ze gaat ook weer naar voetbal. Ze haalt zoveel uit dat voetballen. Dat is voor haar de drive geweest: ‘Ik wil weer op dat voetbalveld staan’. Dat heeft haar wel de energie gegeven om door te gaan en te staan waar ze nu staat. Want voor de fase waarin ze zit, is het niet normaal dat je alweer zoveel sport en elke dag naar school gaat. Ik weet niet waar ze het vandaan haalt, maar ze doet het gewoon. Dat je kind zo graag wil en zo die power heeft om door te gaan, maakt het voor ons ook een beetje makkelijker. ”
Als ze maar gewoon naar school kan en kan voetballen, dat zijn nu haar doelen
Kelsie leeft nu vooral toe naar de einddatum van haar behandeling. “Daar is ze veel mee bezig. Ze is momenten aan het aftellen: ‘Dit is de laatste kerst dat ik ziek ben, volgend jaar ben ik niet meer ziek.’ Op die manier kijkt ze uit naar het gewone leven. Het hoeft allemaal niet heel bijzonder te zijn, als ze maar gewoon naar school kan en als ze maar gewoon kan voetballen en dat laatste stukje kracht weer kan opbouwen. Dat zijn nu haar doelen.
HALLO, IK HEB KANKER
Kelsie is te zien in het nieuwe seizoen van EO-programma Hallo, ik heb kanker. Kim vertelt dat ze blij is dat ze hieraan heeft meegedaan. “Ze wilde heel graag laten zien dat als je ziek bent, je niet per se zielig in een hoekje hoeft te gaan zitten, maar dat er ook veel dingen zijn die je nog kunt doen om zoveel mogelijk normaal door te leven.
Wat wij als ouders heel mooi vinden aan haar deelname, is dat je een bijzondere video hebt voor later. Daarnaast was het ook een stukje verwerking, omdat Kelsie gedwongen werd om over dingen na te denken, erover te praten en dingen te laten zien. Het heeft haar energie gegeven en het maakte bepaalde dingen ook leuker. Als ze naar het ziekenhuis moest, wist ze dat er gefilmd zou worden en dan was het een beetje minder erg. Achteraf is het heel mooi geweest dat we mochten deelnemen aan dit tv-programma.”
Hallo, ik heb kankeris vanaf zondag 9 januari wekelijks om 17.55 uur te zien bij de EO op NPO Zapp.
Beeld: EO/Willem-Jan de Bruin
Lees ook:Ellen: mijn kind heeft leukemie
